Silnie rosnąca, samopylna odmiana, wywodząca się od ʻŁutówkiʼ. Ma smaczniejsze owoce i mniejsze wymagania siedliskowe. W połowie lipca wykształca drobne, soczyste wiśnie o korzennym aromacie, doskonałe na przetwory. Wadą tej odmiany jest wrażliwość na raka bakteryjnego i drobną plamistość liści. Poleca się ją jako zapylacz dla odmian węgierskich.

polska odmiana o nieustalonym pochodzeniu, popularna w okolicach Nowego Tomyśla. Posiada małe, kuliste, prawie czarne owoce o ciemnoczerwonym, niezbyt soczystym, dość jędrnym, kwaskowatym i nieco cierpkim, smacznym miąższu, barwiące na ciemnoczerwono. Pestka owoców mała, prawie kulista. Owoce osiągają dojrzałość zbiorczą w połowie lipca. Nadają się na konfitury, kompoty i nalewki. Drzewa rosną silnie. Tworzą korony stosunkowo mocno zagęszczone, początkowo szerokostożkowate, później kuliste z przewieszającymi się pędami. Wcześnie wchodzą w owocowanie, dając zwykle co rok dość obfite plony. Na mróz są wytrzymałe, na drobną plamistość liści drzew pestkowych – mało podatne.

Odmiana węgierska. Skórka owoców wiśniowo-czerwona nieco przeświecająca. Owoce deseroweo łądnym wyglądzie i dobrym smaku. Mogą być przydatne na kompoty i dzemy. Wybitnie nadają się do mrożenia.

Polska odmiana o silnym wzroście i kulistej koronie. Jest polecana do uprawy w duecie z ʻNorthstarʼ ze względu na średnio obfite plony. Owocuje bardzo wcześnie – już na początku lipca. Czerwone kwaskowate wiśnie trudno odrywają się od szypułek. Nadają się do przetworów i do spożycia na surowo. ‘Sabina’ wykazuje dużą odporność na mróz i rzadko atakuje ją plamistość liści, a na raka i moniliozę jest całkowicie odporna.

Szklanka Wielka – odmiana o nieustalonym pochodzeniu. Ma kuliste lekko spłaszczone, pomarańczowoczerwone owoce, większe niż u innych szklanek (5,0–5,5 g), o żółto-kremowym, stosunkowo miękkim, soczystym, wyraźnie kwaskowatym miąższu i bezbarwnym soku, w zależności od roku – smaczne lub średnio smaczne. Pestka owoców mała, kulista. Szypułka średniej grubości, zwykle o długości 30–40 mm. Owoce dojrzewają w trzeciej dekadzie czerwca, ale mogą pozostać na drzewie kilka dni dłużej. Nie pękają i nie gniją. W odróżnieniu od owoców innych wczesnych odmian wiśni nie są zjadane przez ptaki. Nadają się przede wszystkim na kompoty. Drzewa charakteryzują się silnym wzrostem. Początkowo tworzą korony szerokostożkowate, później – kuliste, czasamilekko się zagęszczające i zatracające przewodnik. Zaczynają owocować dość wcześnie. W młodym wieku dają umiarkowanie obfite plony, w starszym – obfite. Na mróz są wytrzymałe (zawiązki owocowe rzadko uszkadzane są przez wiosenne przymrozki), na drobną plamistość liści drzew pestkowych – średnio

Polska odmiana wyhodowana w ISK w Skierniewicach. Skórka owoców ciemno-czerwona. Owoce dojrzewaja w połowie lipca, 3-4 dni przed łutówką, Owoce przydatne głownie do produkcji soków.

Rodzi duże (5,2–6,0 g), kuliste czerwone o średnio jędrnym, czerwonym, słodkokwaskowatym i bardzo smacznym miąższu. Owoce nadają się do zbioru w pierwszej połowie lipca. Ze względu na walory smakowe bardzo przydatne są do bezpośredniego spożycia. Drzewa rosną silnie, tworząc średnio zagęszczone, kuliste korony. Wcześnie rozpoczynają owocowanie, dając bardzo obfite plony. Są wytrzymałe na mróz i mało podatne na drobną plamistość liści drzew pestkowych.

Bardzo stara odmiana rosyjska, opisywana juz w połowie XVII wieku. Owoce są średniej wielkości, kuliste, ciemnoczerwone lub czarne, o soku ciemnoczerwonym. Dojrzewają w piątym tygodniu dojrzewania wiśni. Drzewa są niewielkie, krzaczaste. Bardzo wytrzymałe na mróz i wrażliwe na szara zgniliznę.

Stara odmiana rosyjska. Owoce są duże, regularne, owalne, w pełnej dojrzałości ciemnoczerwone i błyszczące. Sok silnie barwiący. Dojrzewaja w 5-6 tygodniu dojrzewania wiśni. Odmiana tworzy duże drzewa o koronach wyniosłych, owalnostozkowatych i niezbyt zagęszczonych. Bardzo wytrzymała na mróz, odporna na szarą zgniliznę

Odmiana nieznanego pochodzenia. Skórka owoców mocna lśniąca ciemno wiśniowo-brązowa, nieco jasniejsza wzdłuż szwu. Swietna na przetwory i do zamrażania. Wyróżnia się olbrzymią plennością regularnością owocowania i dużą zdolnością przystosowania się do stanowiska

to jedna z węgierskich odmian wiśni pospolitej, często nazywana po prostu Debreczynką. Wyjątkowo atrakcyjna, polecana zarówno do sadów towarowych jak i prywatnych działek i ogrodów. Duże, sercowate, żywoczerwone owoce wprost promienieją w świetle letniego słońca i bez trudu przyciągają wzrok otoczenia.Owoce orzeźwiającego i soczystego, słodko-kwaśnego smaku. Doskonałe do deserów jak i przetworów

Odmiana duńska, cechująca się silnym wzrostem. Drzewa tworzą stożkowate, gęste korony i są samopylne. Corocznie wydają obfity plon słodko-kwaśnych, łagodnych w smaku owoców, dojrzewających w pierwszej połowie lipca.Cechują się niską podatnością na większość chorób – wyjątek stanowi niestety rak bateryjny

Odmiana węgierska. Skórka owoców wiśniowo-czerwona nieco przeświecająca. Owoce deserowe o łądnym wyglądzie i dobrym smaku. Mogą być przydatne na kompoty i dzemy. Wybitnie nadają się do mrożenia.

Odmiana nieznanego pochodzenia. Skórka owoców mocna lśniąca ciemno wiśniowo-brązowa, nieco jasniejsza wzdłuż szwu. Swietna na przetwory i do zamrażania. Wyróżnia się olbrzymią plennością regularnością owocowania i dużą zdolnością przystosowania się do stanowiska